1 week later op Elephants World
Blijf op de hoogte en volg Leandra
10 November 2018 | Thailand, Ban Tha Pong
En dan ben ik ineens al een week op Elephants World aan het werk. Deze hele week met Gai-Na doorgebracht en haar ook aardig leren kennen. Verder ben ik heel wat schrammen rijker, door steeds door de jungle te lopen en af en toe achter een boom met stekels blijven haken. Heb ik inmiddels wat blauwe plekken op mijn enkel staan door de ketting die Gai-Na om krijgt als zij de jungle ingaat. Vinden muggen mij helaas erg lekker hier. Heb ik 4 keer op Gai-Na haar rug mogen zitten. En heb ik verder echt super veel lol gehad met Gai-Na en de andere olifanten.
Vandaag was mijn laatste dag met Gai-Na. En het klinkt misschien gek, maar ik was toch een soort van afscheid aan het nemen van haar. Dat terwijl ik haar de komende twee weken vast nog wel ga zien. Ondanks dat leek de dag erg op gister. Gelukkig alleen met veel minder regen. Het modderbad waar Gai-Na en To Me na de lunch in mochten lokte niet zo erg als gister. Beide hadden er geen zin in.
Aan het eind van de dag zei de mahout dat we haar een stuk verderop zouden brengen. Vlakbij de uitgang van Elephants World kregen Gai-Na en To Me hun ketting om hun enkel en konden we op pad. De mahout van To Me ging terug, om een scooter te halen bleek later. Na een klein stukje wandelen kregen beide olifanten de opdracht op te gaan liggen. Zodat ik er weer bovenop kon klimmen. De mahout van Gai-Na klom op de rug van To Me. Wij dus met z’n tweeën op een olifant zittend over de doorgaande weg lopen tot een stuk jungle waar ze kunnen overnachten. Nadat ik er weer af was dacht ik dat we nog een stuk moesten klimmen. Maar het bleek al de plek te zijn waar beide olifanten zouden slapen.
De weg terug eerst een stukje gelopen. Totdat de mahout van To Me ons achterop kwam met zijn scooter. Hier dus maar achterop gaan zitten. Met z’n drieën op 1 scooter is toch wel een hele ervaring. En ik denk dat de vering het niet echt grappig vond. Maar ik ben veilig en wel op het terrein afgezet.
Morgen start mijn nieuwe week met een nieuwe olifant. Nemochi deze week. Een jonge olifant uit 1994. Ik ben benieuwd hoe zij is.
Laatst vertelde een Nederlands meisje, Mannouk, dat hier al 5 jaar werkt dat bijna alle mahout geen nationaliteit hebben. Ze komen uit een grensgebied tussen Thailand en Birma. Doordat zij geen nationaliteit hebben kunnen zij nergens werken. Gelukkig zijn ze wel welkom op Elephants World. Ook Mannouk haar vriend is een mahout. Hij mag zelfs de provincie niet uit zonder toestemming van de overheid. En doordat hij geen nationaliteit heeft is het voor Mannouk eigenlijk onmogelijk om een verblijfsvisum te krijgen. Nu moet zij elke 3 maanden haar visum verlengen en mag zij officieel ook niet werken, wat ze nu zwart doet. Al met al een erg lastige situatie waar ik helemaal niks van afwist. Dan besef je wel dat je het maar wat makkelijk hebt in Nederland en met een Nederlands paspoort.
Vandaag was mijn laatste dag met Gai-Na. En het klinkt misschien gek, maar ik was toch een soort van afscheid aan het nemen van haar. Dat terwijl ik haar de komende twee weken vast nog wel ga zien. Ondanks dat leek de dag erg op gister. Gelukkig alleen met veel minder regen. Het modderbad waar Gai-Na en To Me na de lunch in mochten lokte niet zo erg als gister. Beide hadden er geen zin in.
Aan het eind van de dag zei de mahout dat we haar een stuk verderop zouden brengen. Vlakbij de uitgang van Elephants World kregen Gai-Na en To Me hun ketting om hun enkel en konden we op pad. De mahout van To Me ging terug, om een scooter te halen bleek later. Na een klein stukje wandelen kregen beide olifanten de opdracht op te gaan liggen. Zodat ik er weer bovenop kon klimmen. De mahout van Gai-Na klom op de rug van To Me. Wij dus met z’n tweeën op een olifant zittend over de doorgaande weg lopen tot een stuk jungle waar ze kunnen overnachten. Nadat ik er weer af was dacht ik dat we nog een stuk moesten klimmen. Maar het bleek al de plek te zijn waar beide olifanten zouden slapen.
De weg terug eerst een stukje gelopen. Totdat de mahout van To Me ons achterop kwam met zijn scooter. Hier dus maar achterop gaan zitten. Met z’n drieën op 1 scooter is toch wel een hele ervaring. En ik denk dat de vering het niet echt grappig vond. Maar ik ben veilig en wel op het terrein afgezet.
Morgen start mijn nieuwe week met een nieuwe olifant. Nemochi deze week. Een jonge olifant uit 1994. Ik ben benieuwd hoe zij is.
Laatst vertelde een Nederlands meisje, Mannouk, dat hier al 5 jaar werkt dat bijna alle mahout geen nationaliteit hebben. Ze komen uit een grensgebied tussen Thailand en Birma. Doordat zij geen nationaliteit hebben kunnen zij nergens werken. Gelukkig zijn ze wel welkom op Elephants World. Ook Mannouk haar vriend is een mahout. Hij mag zelfs de provincie niet uit zonder toestemming van de overheid. En doordat hij geen nationaliteit heeft is het voor Mannouk eigenlijk onmogelijk om een verblijfsvisum te krijgen. Nu moet zij elke 3 maanden haar visum verlengen en mag zij officieel ook niet werken, wat ze nu zwart doet. Al met al een erg lastige situatie waar ik helemaal niks van afwist. Dan besef je wel dat je het maar wat makkelijk hebt in Nederland en met een Nederlands paspoort.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
